به یاد تاجی پیکر استاد گرانمایه موسیقی ترکمن
تاجی پیکر مردی که می‌توانست بر قله موسیقی ترکمن صحرا تکیه بزند. اما حیف این بزرگمرد موسیقی ۲۵ دیماه ۱۴۰۲ در سکوت زمستان سرد و بی روح ترکمن صحرا ناباورانه از دنیا رفت.
استاد تاجی را از زمان خردسالی میشناختم. منزل بابا بزرگم مرحوم قلیچ نظری در بندر ترکمن همیشه با ساز و آواز عجین بود. داییم هم که دوست نزدیک تاجی پیکر و عبدالرحمان فراخی بود با دوستانشان همیشه در منزل بابا بزرگم جمع می‌شدند و نوای دوتار در فضای خانه می‌پیچید. من در کودکی با ساز تاجی، عبدالرحمان و دایی‌ام و دیگر دوستانشان به دنیای موسیقی ترکمن علاقمند و شیفته شدم. چه بسا گاها دوتار آنها را بدست می‌گرفتم و بارها و بارها میگفتم به من هم یاد بدهید ولی نشد که نشد.
تاجی مربی من بود در گورش و آن طرف مرحوم پسر داییم بهروز که هم سن و سال من بود مربیش عبدالرحمان فراخی بود، بسیاری از دوستانشان دایره ای تشکیل می دادند و با تشویق‌هایشان چنان هیجانی به گورش ما می‌دادند که حد و حسابی نداشت. دو کودک خردسال کمر به کمر و شروع گورش و یک طرف برد و یک طرف باخت و آن چهره مغرورانه تاجی پیکر از برد شاگردش را هرگز فراموش نکرده‌ام.
تاجی پیکر در مصاحبه کوتاهش در سال ۹۹ با رادیو گرگان از مرحوم صبوحی ، آنا بردی وجدانی ، مجید تکه ، یوسف دیبایی و زایدلی به عنوان اساتید خود در موسیقی نام برده است. هر چند که مصاحبه کوتاه و مختصر بوده ولی پیکر در آن سال هم در حال جنگیدن با بیماری فرسایشی خود بوده است.
بدون شک اگر آن بیماری لعنتی زودهنگام، گریبانگیر تاجی نمی‌شد، او اکنون جز نوابغ موسیقی ترکمن صحرا بود. عشق و علاقه او به موسیقی و در کنار آن مدیریت و مردمداری و اخلاق حسنه از ویژگی‌های بارز او بود.
به گمانم چادر بندر ترکمن در آق توقای سال‌هاست که نبود تاجی پیکر را کاملا احساس می کرد. چادری که با وجود ارازدردی داده ، عبدالرحمان دایی و تاجی پیکر یک مثلث طلایی را تشکیل می‌داد.
حیف و حیف که مبارزه سال‌های دراز تاجی با بیماریش نتیجه نداد. او حالا در میان ما نیست. این فقدان بزرگ و جبران ناپذیر برای موسیقی ترکمن‌صحراست. روحت شاد مرد بزرگ دنیای هنر.
حاجی قربان طریک